0
alevler yanıyor, pasparlak.
bir sönüyor ki karşımda ırmak var,
"onlar yaptı!" diyor ve yataktan zıplayarak uyanıyorum.
"abi neydi şimdi bu?" dedim. biraz doğrulur gibi oldum;
ama imkansız, odanın içerisinde birisi var.
hissediyorum üstüme doğru geliyor.
sesimi çıkarıcam çıkaramıyorum.
yaklaşıyor, yaklaşıyor.
yaklaştıkça nefesim kesiliyor korkudan.
çünkü sanırım bize düşman olan varlık,
beni almaya gelmiş.
kafamı çevirebildiğim kadar cama çevirdim.
camdan birileri bakıyor, tıpkı rüyamdaki gibi.
ama bu sefer kaçmıyorlar. iki adet, kırmızı & siyah,
havada asılı kurum gibi, öylece duruyorlar ve izliyorlar.
kendimi teskin etmeye çalışıyorum; "sakin ol, sakin ol"
ama hayır, boğazımda bir el nefesimi kesmeye çalışıyor.
başımın hemen ucunda, kafamın hemen arkasında.
önümde ise gözler var, beni izliyorlar.
tam o sırada kemal içeri daldı,
üstüme atladı ve dilimi geri çıkardı.
nefes alabiliyordum bu sefer.
öksürdüm, öksürdüm. "ne oldu lan bana" diyebildim sadece,
"boğulma sesi aldım, zaten sürekli dinliyordum içerisini
hemen geldim buraya, aynı şeyler oluyor" dedi.
evet, demek ki kemal de bunları yaşamış.
