yerin dibine geçti geçmeyesi sevdam

yanıma geldiğinde sonuçta iki yabancıyız. ne yapacağımı bilemedim. ta ki direk boynuma sarılıp "işte benim sevgilim!" diyene kadar. o ana kadar 18 yıllık hayatımda hiç böylesine mutlu olmamış; kalbim bu kadar hızlı çarpmamıştı. yürümeye başladık, nereye gideceğimizi dahi bilmiyoruz. o konuşuyor, ben güçlükle nefes alıp cevap veriyordum. hiç böyle olmamıştım çocukken geçirdiğim astım krizlerinden beri. solunum fıs fısımı bırakalı yıllar olmuştu neredeyse. ama ben tam hatırlamasam da o hep hatırlattı. tam izmir caddesinin karşısındaki köprüden çıkarken. "şu an babam görse ne yaparsın?" dediğinde elini tutmuşum. "işte bunu yaparım" demişim. bir tek bunu becerebildim zaten o gün. ama dediğim gibi ilk gündü.

• **

din olgusu içimde oldukça vardı o zamanlar. buluşmanın sonuna geldiğimizde deist olduğunu bildiğim halde kıza giderken "allah'a emanet ol" demiştim heyecandan. gülerek "olurum." demişti. gün böyle sona erdi ve eve gelene kadar kendi kendime gülümsedim huzurdan, mutluluktan.