gece gece cidden okuyacak olan varsa gelsin

neyse ilk gün akşamı eve mezar ölüsü gibi geliyorum.(mezar ölüsü ne amk)çoraplarımı, yorgunluktan mı yoksa tüm gün dışarda olan birinin akşam çoraplarını çıkarması gerekir kuralını bilmediğimden mi çıkarmadım bilmiyorum.ama galiba ikincisi. çünkü sonuçta hayatımda kaç defa tüm günümü evin dışında geçirdim ki.akşam eve geldiğimde aileme çalışmaya başladığımı söylüyorum bikaç kelimede. çalışmaya başladığımı öğrendiklerinde suratındaki ifadeyi gözleri önünde kendimi öldürüp tekrar diriltsem göremem.o şekil bi tipe büründüler yani. şaşkınlık sevinç umut gibisinden birbir türlü gibimtrak duygu işte.

tamda o günlerde birkaçyüz problemimden sadece biri olan uyku problemim başlıyor. ikinci ve üçüncü günlerde eve çok yorgun dönüyorum.eve geliyorum yorgunluktan direk yatıyorum ama saat gece 2 oldu mu sanki yıllardır yatıyormusum gibi uyanıyorum.her gece aynı şey oluyor. yani burda anlatamayacağım kadar zor bi dönemdi o günlerim. düşünün bir sabah 8 den akşam 10 a kadar çalışıyorsunuz. gelip yemekti banyoydu falan derken 11 de yatağa giriyorsunuz.ve hiçbirşey yokmus gibi saat gecenin 2 sinde uyanıyorsunuz.ve sabaha kadar boş boş duvarlara veya tavana bakıyorsunuz. şükürler olsun ki o gecerlerden birinde intihar etmedim...