amk bundan tam 7 sene önceydi

100 binlik çitosların su gibi tüketildiği, pokemon tasoları ve misketlerin borsasının olduğu yıllar. Amk bir gün dedim ki Bu iş böyle gitmez. O gün karar vermiştim bende o villalarda oturan çocuklar gibi prestij sahibi bir çocuk olucam. edit; şuan prestij alıcak param yok o ayrı. Neyse o gün karar verdim ilk işe bakkalda hep satılan ama mahallede kimsenin elinde görmediğim o dondurmanın tadına bakıcam. Magnum o zamanlar ev kirası tabii. Kafaya koydum para biriktirip o dondurmanın tadına bakıcam ve layık olduğum makama yükselicem. Başladım para para biriktirmeye. Halk ekmeğinden artan 100 binlerle bu iş olmuyor. Mahallelinin işlerini daha fazla yapmaya başladım, kasaba git şuraya buraya koş, neyse 4-5 hafta sonra para tamam, ben bakkala doğru gidiyorum tabii bütün mahallenin binleri arkamda bakkal kapısının önüne geldim ve son kez bu ucuz mahalleden kurtuluşuma bakmak için arkama döndüm, tüm arkadaşlarım arkamda acınası gözlerle bana bakıyordu, mahallenin kalecisi şişmam nuri topunu kolunun altında tutuyor yanakları üzüntüden kızarmış bana bakıyor, mahallenin en çok taso sahibi olan karga hüseyin, aynı zamanda suratında uyuşturucu baronlarına benzer bir yara izide vardır, büyük bir olgunlukla resmen o dondurmayı ye ve bu ucuz sefil hayattan kurtul dercesine bakıyordu. Diğer arkadaşlarımla ağlayarak benim bakkala girmemi izliyordu. içeri girdim dolap içerideydi açtım ve tam magnuma elimi uzatırken yanda duran meybuzlar dikkatimi çekti, ayrıca kaç haftadır piyasada kalmayan colalı meybuzda gelmişti ama ben kararımı vermiştim. Bakkaldan çıktım herkes önce büyük bir göz kamaşmasına maruz kaldı sonra herkes boynu bükük karşımda duruyordu onlara dönüp alın lan bugün meybuzlar benden dedim küfür nedir bilmezdik bile. O gün anladım ki içimdeki fakir beni yönetiyordu, bir daha yaşadığım hayata asla karşı çıkmadım.