bir umutla yaşama tutunma hikayemi anlatıyorum

saat baya geç olmuştu heralde etrafta şen şakrak el ele dolaşan çiftler yerlerini kuytu köşede yiyişenlere bırakmıştı artık eve dönmem lazımdı. sallana sallana yürüyordum eve doğru kim bilir etraftan nasıl gözüküyordum bilmiyorum evsizler gibiydim belki de.kimsenin umurunda olmayan dışarıdan bakılınca aşağı biriymişim gibi görülen.3 metreden o pis kokusuyla günümüz çağdaş insan müsvettelerini rahatsız eden kimsesizler gibiydim belki.o herkesçe tanınan boyacı çocuklardan biri yaklaştı yanıma ne dediğini bile hatırlamıyorum ama ben ona bakmadan yürüyordum ben zaten kimseye bakacak halde değildim.o sırada "lan sen ne karaktersiz adamsın be" diye bağırdı çocuk.eh dedim be yeter artık tuttum yakasından fırlattım çocuğu çimlere sonra sendeledim üstüne düştüm ben de.bir yandan ağlıyordum o sırada bir yandan da kalkmaya çalıştım gözyaşımdan akan bir kaç damla çocuğun üstüne düştü.o da anlamadı ne olduğunu ama bağırıp çağırıyordu.ben daha tam doğrulamamışken suratıma doğru bir diz yedim tam o sırada. yere düştüm iki yandan tekmeliyordu abileri sandığım biraz büyükçe boyacılar. biraz gözlerimi açtım ufak boyacı çocuk üstüme tükürdü. para da ver lan dediler. tamam dedim bekleyin veriyorum. doğruldum ayaktaydım en büyük olanın burnuna yumruğu koymamla arkaya doğru düşmesi bir oldu. sonra da diğer ikisi kaçtı.ben de koşarak eve gittim.o gece bir de duşa girdim evde. duştayken düşündüm her şeyi. olsun ne olursa olsun vazgeçmemem lazımdı. biraz daha para bulup selinle biraz daha tanışacaktım. çıktım baktım telefonda bir cevapsız çağrı var