bir şizofrenin aforizmaları 1x

Kafası karışık bir şekilde yalnız başında bilgisayarının başında oturuyordu. Şehrin tüm renkleri gitmişti heryer griydi onun yalnızlığında bu surat ifadesinden duruşundan belliydi. Bir şeyler yapmak için okadar isteksizdi ki kendisi bile bu duruma şaşırıyordu. işte paranoid şizofreni başlıyordu...
Kafasında karışık düşüncelerle daldığı projelerinin içinden bir çıktı ki hepsini toplasan sadece tek bir şey elde edebilirdin. O da koca bir hiç olurdu. Kendine kızıyordu yine herzaman yaptığı gibi. Ama bir yandan da ben olmasam dünyayı kim yönetirdi diyordu.
Sıkıntı tüm derdi buydu. Sıkılıyordu, yazmaktan sıkılıyordu, oturmaktan sıkılıyordu, uyumaktan sıkılıyordu, hatta en sevdiği şey olan bilgisayarındaki oyunlarından bile sıkılıyordu.
Sıkıntı, karışıklık bir araya geldiğinde ortaya çıkan kaosta ise kendini yiyip bitirmek dışında birşey yapmıyordu. Buna bir dur demeliydi.
Telefonu çaldığında telefonu o iğrenç ses tonu ve yavşaklığı ile açtı. Arayan kişi sevmediği ama görüştüğü bir "arkadaşıydı". Konuşması bitti kalktı hazırlandı.
Arkadaşıyla buluşacağı yere saatinde gitmemişti ve arkadaşı yaklaşık 25 defa aramıştı 30 dakika içerisinde. En sonunda arkadaşını gördü telefonu açtı.
"Arkandayım arkana bak"
Arkadaşı arkasını döndü ve 1 el silah sesi duyuldu. Arkadaşının cansız bedeni yere yığılmıştı.
Sıkıntısı geçmişti. Çünkü yeniden silahını eline almış ve canını sıkan herkesi öldürmeye başlamıştı.