bir umutla yaşama tutunma hikayemi anlatıyorum

şöyle birazcık kafamı çevirebildim en fazla. kıvırcık saçlı kısa boylu yaşıtım olduğunu tahmin ettiğim şirin bir kız acıyarak bana bakıyordu sokağın başından. sorun yok dinleniyorum dedim biraz sırıtmaya çalışırken. hızlı hızlı yanıma doğru geldi. aptala bak bi de hala dalga geçiyor ya dedi başımda dikilmiş ellerini beline koymuştu.bu kızı hiç tanımıyordum ama çok ihtiyacım vardı birinin desteğine.o da zaten acınası halimi görmüş olacak ki cebinden telefon çıkardı ambulansı aradı. benim gülümsemeye çalışmamdan yüz bulmuş olacak ki bu coğrafyanın tüm sağlıkçılarını buraya çağırdım dedi. hıhh diye burundan soluk vererek bir gülücük atmaya çalıştım ki o gülücük zütüme girdi tüm vücuduma bıçak saplanıyormuş gibi hissettim. biraz da kan tükürdüm. beklerken aklıma del piero geldi.iki gündür ne suyunu değiştirmiş ne de yem vermiştim büyük ustaya. cebimi işaret ederek şu anahtarı alsana dedim.saf saf baktı suratıma. heralde o sıra tüm bunların tezgah olduğunu aslında cebimi delmiş olduğumu ve tek arzumun onun ellerinin yannanıma uzanması olduğunu falan düşündü. hadi hadi sol cebimde dedim. uzandı aldı. evimi soyacağını sanmıyorum sana zahmet del pieroya yem versene dedim. afalladı kız iyice.ben devam edebilirim balığımla ilgilen dedim.bu halde bile gibik gibik şaka yapabiliyordum. anahtar da sen de kalsın bana adresini ver yarın gelir senden alırım ve bir teşekkür kahvesi ısmarlarım dedim. biraz da ikna çabası sonrası tamam dedi. ambulans geldi taşıdılar beni içine. evini tarif etmişti. üst sokak demek yerine başta açık adres verince biraz karıştırdım ama sıkıntı yoktu. çirkin hemşire dudağıma alkollü ve kahverengi zıkkım dökülmüş pamuk sürüyordu.o gece hastanede kaldım sabah da hastanenin kahvaltısını gömüp ayrıldım