bir umutla yaşama tutunma hikayemi anlatıyorum

ertesi sabah eve gidebilecek durumum yoktu çünkü anahtarım yoktu. hemen ogünü pataklamaya yada yunusa hesap sormaya da gidemezdim. hala ağrım vardı. telefonu çıkarıp adresi kontrol ettim saat 12 ye yakındı. cumartesi günüydü. kızın numarasını yada adını bilmiyordum ama az sonra kapısını çalacaktım. gerçi hiçbir şeyini bilmediğim bir kıza da anahtarımı vermiştim. bunu da nasıl bir kafayla yaptım bilmiyordum açıkçası. apartmana girdim kapı açıktı ama kız 1.kat demişti 1.katta iki daire vardı. merdivenin hemen yanındakinin kapısını çaldım. neyseki benim kurtarıcım çıkmıştı karşıma.oo gazi hoşgeldin gel dedi. içeri girdim baktım masada bizim del piero vardı. bana baktı yanıma aldım eve gittiğimde senden bile kötü haldeydi kakası tarafından etrafı sarılmıştı, evini fazla kurcalamamak için buraya getirdim dedi. minnettar olduğumu söyledim. dün akşamki vahim durumu sordu. açık açık tüm olanları anlatmıştım. kıza nedensiz bir sempati ve güven duyuyordum. biraz sohbet ettik. bana çorba getirdi. teşekkür edip gitmem gerektiğini söyledim. merak etme kahve borcum aklımda dedim ve del piero'nun yanındaki not kağıdına numaramı yazdım. fanusu alıp kapıya gittim çıkarken ha bu arada neymar dedim. gülce dedi gülerek.her şey için tekrar teşekkür edip eve gittim.