ailesine çok bağlı tek çocuk var mı

yani öyle bir şey ki artık kendimi tanıyamıyorum. ben kendimi bugüne dek hiç bu kadar tutarsız görmedim mesela. bir gün lan giberim diyorum onlardan başka kimin var kır dizini otur. tüm o dostluklar dahil her şey yalan tek gerçek ailen. karın dahil seni anan baban kadar çok düşünen olmayacak diyorum kapatıyorum konuyu. ama hemen ertesi gün bi hareketlerini görüyorum mesela bana uymayan, ulan diyorum benim ideallerim hayallerim varken günden güne çürüdüğümü, akranlarıma/çevreme göre şimdiye dek tatmadığım yüzlerce duygu/tecrübeyi düşünüyorum. göz göre göre görücü usülüne doğru gittiğimi biliyorum. 1 kere geldiğim şu hayatımın ailemin o sınırlı ufkuyla şekillenmesini istemiyorum dıbına koyim.
bu da yetmezmiş gibi her gün gittikçe ileri boyuta taşınan bu haberleri okumaktan artık çok rahatsızlık duymaya başladım
http://www.radikal.com.tr...artisini_onayladi-1199543

elimde fırsat varken ve hazır gençken bir şekilde avrupa vatandaşlığı almak için çabalamanın mantıklı olduğunu düşünüyorum. yarın bir gün gezmeye dahi vize verilmeyen bir ülke olup burada takılıp kalacağımdan deli gibi de korkuyorum

tüm bunlar arasında her gün git gel yaşıyorum size yemin ediyorum. bir sabah yüzümü yıkarken tamam diyorum gidicem dıbına koyim. gece yastığa kafamı koyduğumda iş 180 derece tersine dönüyor.

haftaya kpss ye gireceğim. 80 üzeri alırsam atanabilirim. ki deli gibi de atanmak istiyorum. şayet atanırsam tüm bunların geçici heves olduğuna ne kadar boş işlerle uğraştığıma dair inandıracağım kendimi adım gibi de biliyorum. yalnız madalyonun öbür yüzünde atanamama ve kamu haricinde tatmin edici başka bir yerde çalışma şansımın neredeyse 0 olduğu gerçeği yüzüme tokat gibi çarptığında bir anda anlamlı hale geliyor tüm bunlar. hatta tek çıkış yolumun bu olduğuna inandırıyorum kendimi.

keşke 1 kişi bile anlayabilse içimdekileri o kadar yalnızım ki dıbına koyim..