türk ırkçılığı

ırkçılık ve faşizm, iki ayrı kavramdır. ırkçılıkta, bir ırkın diğer ırklara üstünlüğüne ve/veya o ırkın tarihine, geleneklerine ve devletine aşırı bağlılık vardır. ancak, bazı ırkları aşağılasa da yok edilmesini, köleleştirilmesini savunmaz. tam tersine, modernist ve pozitivisttir. çünkü ırkın yükselişini arzular. faşizm, italyan milliyetçiliğinin resmi adı olup, bir ırkın diğer ırklara üstünlüğünü savunmakla birlikte, diğer ırkların kendine köle ve/veya yok edilmesi gereğini savunur. hatta diğer ırkları insandan bile saymaz. kendi ırkının kalitesini bozacak sakat, hasta, yaşlı, dilenci gibi insanları yok etmeye eğilimlidir. faşistler için kendi ırkları dışındaki ırklar nesnedir. bununla birlikte, ideolojiye ve devlete sadakat, farklı düşünceye yasak getirir. faşizmde asimilasyon yoktur. kölelik ya da yok etmek vardır. türklüğün son 130-140 senesinde ırkçılık vardır. ancak, faşizm hiç olmamıştır. öyle ki; atatürk, avrupa'daki elçilerimize gönderdiği genelgede, naziler ile aynı masada yemek yemeyi bile yasaklamıştır. hatta istisnasız herkesin faşist sandığı nihal atsız bile şiirlerinde, mussolini ve hitler'i yerden yere vurmuştur. (bkz. Davetiye şiiri)

ideolojik ırkçılığın geçmişi hemen hemen ulusçuluğun geçmişiyle aynıdır. ancak ulus kavramı, ırkçılık kavramından daha öte bir kavramdır. çünkü ulus devletin temeli eşitlik ve hukuktur. ırkçılık, bunları pek takmaz. faşizm, ulus kavramından daha sonra ortaya çıkmıştır. italya ve almanya sayesinde...

kavramlar, cahil solcu ve azgın demokratlar yüzünden o kadar karıştı ki; sağcıyı solcu, solcuyu sağcı sanan bir duruma geldik. ırkçıyla faşistin arasındaki farkı anlamayıp, mal mal konuşmaların nedeni bundandır.