cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

çok uzun sayılmasa da biraz zaman geçince benim şaşaya kapıldığım gibi babam da kapılıyormuş meğerse. eve geç gelmeler, hafta sonları bahaneler üretmeler başlamıştı işleri sebebiyle.. ama annemle aralarında hiçbi büyük kavga hala yaşanmıyordu. sevgileri ve saygıları tamdı. yani burada bi problem yoktu ve bu demek oluyordu ki ben okulda keyfime bakabilirim..

17 yaşındaydım.
lise3. sınıftayken, Burak diye bi çocuk vardı, her karşılaştığımızda içime bir şeyler oluyordu. gülümsüyordum öyle avallaşıyodum, hayal kurarken buluyodum kendimi sürekli, kendimi fark ettirmek için okula giriş çıkışlarda karşılaşmayı hep denk getirir olmuştum. yine de anlamasın kafasını çevirdiğinde beni görüp itici bulmasın diye dengede tutmaya çalışıyodum aklımca. bu tarz şeyleri genelde erkekler yapar ama, kızlar da fena aslında. biz pek çaktırmıyoruz sadece. gerçi şimdi hatırladıkça çok komik geliyo o yaştayken büyümüş edalarıyla etrafta dolaşıyoduk.. Buket’le sürekli değerlendirmeler yapıp kararlar alıyoduk bu dengeler adına..