inci itiraf

artık çok yoruldum. hayat yordu beni. 29 yıl nasıl geçti bilmiyorum ama geriye dönüp baktıkça hüzünlenmemek elde değil. var ya o şarkı nasıl geçti habersiz o güzelim yıllarım. aynen öle geçiyor. çabucak. o süre zarfında bi çok insanın ahını aldım. doğru. ama hiç birini isteyerek yapmadım.

belkide ondan hala mutlu değilim. karma mıdır ne gibimdir. olabilir.

hayatıma dolaylı yoldan dahil olan bazı huur çocukları canımı çok sıkıyor.

neyse diyeceğim o değil diyeceğim şu: 29 yıl dile kolay. insan değişik bir pgiboza giriyor. bide hala geleceğime dair hiç bişey yokken bu kadar karamsar olmamak elde değil.

hani söz verirsin ya kendine şu yaşa geldiğimde şunları yapmış olacağım diye. ama hayat sen planlar yaparken başına gelen şeylerden ibarettir. öle değil mi ? bu saçma, klagib ve gibindirik cümle ne kadar da basit açıklıyor herşeyi. bulduğunuz cümleyi gibim.

sen hayatın sana getirdiği sorumluluklardan kaçmak isterken daha çok yük biniyor omuzlarına.

buna bende sebep olmuş olabilirim. çünkü izim verdim sanırım. ama bu kadar acımasız olacağını tahmin etmedim hiç.

aslında bu yazdıklarıma itiraftan çok bir iç hesaplaşma da diyebiliriz.

her sabah aynaya bakıp kendime küfür etmekten yoruldum. başkalarının düşüncelerini önemsemekten yoruldum.

en önemlisi mutluluğu aramaktan... öle bişey var mı onu da bilmiyorum. artık yazamıyorum bile adını.

çok bişey istememiştim halbuki.

paradan bahsetmiyorum. daha derin anlatmak isteyip de kelimeleri birbirine uyduramadım. uymadılar dıbına koduklarım.

yine beceremedim işte.

bazen sadece bi yere gidip infilak etmek istiyorum avazım çıktığı kadar.

29 yılda yaşadığım ne varsa asla pişman olmadım. keşkelerim oldu elbet ama ondan öteye gidemedi her zamanki gibi.

sölediklerimi yapmak için hala 1 senem var ama değişen bişey olmayacağından adım gibi eminim.

yapacak bişey yok sanırım. hayat bizle taşşak geçerken onu ciddiye almam beklenemez.

konuyu çok dağıttım yine. ne demişler bırak incin kalsın...

saygılarımla elveda 29 yıl...