cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

‘mezar taşındaki ismi gördüm’ dedim.
bakmadım yüzüne başımı çevirip de. söyleyebildiğim tek şey buydu
yüzüne baktığımda sevdiğimi görmeyi dilerdim hep
o hala benim sevdiğimdi de, ben onun yeniden can verdiği aşkıydım
onun bana kalbinde de zihninde de can verdiğini anladığımda, benim benliğim erimişti
ben onu yüreğime sığdıramazken, onda bana ait zerre kadar his yoktu
benim gülüşlerim onunlaydı, sevgim onaydı, benim bedenim onundu, varlığım avuçlarında
avucuna bıraktığım aşkı iki elini açıp düşmesini istemişti benim gözümde o, gözlerimin içine baka baka beni yaşattığını sanırken öldürmüş meğer. ben onunla ömrümce yaşamak isterken, o benim ömrümü Ece’ye vermiş meğer

onun yüzüne bakmadım çünkü gözlerinden korkuyordum. gözlerinden okunurdu onun sevgisi. dokunuşundan anlardım
benim anladığım, benim bildiğim her şeyin başkasına adanmış olması beni tüketmişti. yanılgıların en çaresiz anında yanında oturuyordum. elini uzatsa tutacaktı ellerimi,
ben dualar ederken beni kazanmak için konuşsun bana her şeyi yanlış anladığımı anlatsın. sarılsın beni bırakmasın diye,
o anlatmaya başladı