lise sonda fahişeyle yaşadığım yasak aşk

esin: bak ben sana yalan söylemedim , 7 ay boyunca ben de seni düşündüm. acaba bana beddualar mı ediyor, acaba bana şu an hangi nefretleri kusuyor, acaba bana ne kadar sinir oldu diye düşündüm düşündüm durdum. 7 ay boyunca... arayacaktım seni, ama aramadım. sınavının olduğu zamanda senin kafanı bu sorunlarımla boğmak istemedim. neden gittim sanıyorsun ? keyfimden mi gittim sanıyorsun ? annem... beyin kanseri... geçen ay kaybettim onu... artık kimsem kalmadı şu hayatta. ameliyatı ile uğraştım, onun başında beklemem lazımdı. günlerdir esin esin esin diye sayıklıyormuş. bunu bana teyzem söyledi. ben de vicdanıma dur diyemedim. o babamı aldatıp evden kovulmasaydı, belki babam bana tecavüz etmeyecekti. belki annem hem beni hem kardeşimi koruyacaktı ama olmadı işte, gitti, bizi bırakıp gitti. 4 yıl aradan sonra, teyzemden bir haber geldi, hastaymış çok hastaymış. beyninde tümör mü ne diyorlar işte ondan varmış. ne de olsa annemdi benim. ben ömrüm boyunca anne olamayacağım, annelik duygusunu tadamayacağım... annemdi o benim. ne kadar nefret etsem de ondan, beni 9 ay karnında taşıdı, büyüttü. şimdi ona bu ihaneti yapamazdım. benden günah gitsin dedim. onun yanına gittim, istanbul'a...
onu 4 yıl aradan sonra ilk gördüğümde saçları dökülmüştü, zayıflamıştı, gözleri küçülmüştü... bu annem olamaz dedim kendi kendime... bana sarıldı, ağladı, çok ağladı. ama ben ona sarılamadım barış, ona hala nefret kusuyordum. benimle ilgili hiçbir şeyi bilmiyordu. anlatmadım da... babamın bana tecavüz ettiğini, hayat kadını olduğumu, hiçbir şeyi bilmiyordu. öğrenmesini de istemedim. ne iş yapıyorsun diye sordu bana, gözlerim yaşararak eczaneciyim dedim biliyor musun ? son sesleri hala kulağımda yankılanıyor, gözlerimin önünde filmlerdeki gibi öldü, son sözü beni affet kızım dı...
artık kimsem yoktu şu hayatta. sanırım tek sen varsın artık. istersen sen de gidebilirsin.
ben: nerede kaldın 7 aydır.
esin: teyzemlerde kaldım.
ben: yine yaptın mı fahişeliği ?
esin: yaptım.