şuan hüngür hüngür ağlıyorum intihar edicem

seni çok iyi anlıyorum panpa. geçen sene yolum havaalanına düşmüştü, uçağın tekerinde uyuyakalmışım. gözlerimi açtığımda fransadaydım. polise gittim üstüme basmaya çalıştı, oradan geçenlere yalvardım beni attılar binanın dışına. en son bir taksici yardım edeceğini söyledi ve beni bir kaba koydu. yine uyuyakalmışım. gözlerimi açtığımda ter içindeydim. pekekentin evladı beni haşlıyormuş, meğer fransada vazgeçilmez bir yemekmişim. neyse ki taksicinin karısı geldi, nefret edermiş salyangozlardan, küçükken ailesi şifa niyetine çok yedirmiş. aldı pencereden dışarı attı beni. bir kafenin mutfak camından içeri düştüm. 1 senedir her gün yavaş yavaş çıkmaya çalışıyorum kafeden. kasaların olduğu yere kadar geldim. herkes çıkınca, gece yere dökülen kırıntılarla besleniyorum, garsonların sipariş aldığı el bilgisayarlarından da sözlüğe giriyorum. çok zor durumdayım ama asla intiharı düşünmedim. salyangoz da olsak, sümüklü böcek de olsak, her zaman bir umut vardır. inanıyorum ki 2 seneye kafenin dışına çıkıp bir taksiye yapışarak havaalanına geri dönebileceğim...