fenerbahçeli olmak

gecenin bir yarisi issiz, karanlik sokaklarda yururken "fenerbahcem benim, biricik sevgilim.." diye mirildanmaktir eve gidene kadar...

yagmurlu bir kasim gunu elinde kalan son paraya bakip yapman gereken diger islere lazim olmasina ragmen "ben maca gidiyorum." diyerek evden cikmak ve 6-0'lik galibiyet ile mutlu bir sekilde eve donmektir...

o'nu hatirlatan en ufak ayrintida bile "iyi ki fenerbahceliyim!" demektir, gururlanmaktir...

stadda "fenerbahce sen cok yasa, canim feda olsun sana!" diye bagirdikca tuylerinin diken diken olmasidir...

seni uzdugu zamanlar da uzuntunu icine atip daha once yuzlerce, binlerce kez yasattigi sevinclerin bitmeyecegini yine guzel gunlerin gelecegini bilmektir.

kucuklugune dair hatirladigin en eski olayin, o essiz cubuklu sari-lacivert formayi giyip sevincle disari kostugun gun olmasi ve o gunden bugune kadar giderek artan dunyanin en guzel duygusudur...

"fenerbahçe büyüklüğü ne şampiyonluk büyüklüğü, ne kupa büyüklüğüdür.
onun büyüklüğü başka bir büyüklüktür işte, adı konamaz!"