inci itiraf

beni korkutan ölüm değil, ne zaman öleceğimi bilmemek.
4 ay hastanede ölmeyi beklemek yormadı beni, ne zaman öleceğimi düşünmek yordu.

her gün uyurken yarın sabah uyanamam belki deyip biraz korkarak biraz umutla uyudum.
her gün uyanınca belki akşam sonsuza kadar uyurum deyip korkuyla bekledim.

her nefesi alışverişini korkuyla yapmak yoruyor insanı.
yanında kimsenin olmaması, kimsenin arayıp sormaması, doktorun hemşirenin dışında kimsenin hal hatır sormaması üzüyor insanı.

dayanacak tek omuzun kendi omuzların olduğunu bilmek, ayağa kalkarken kimsenin elinden tutmayacağını bilmek, hastalığın geçse hastaneden çıksan bile kimsenin seni beklemediğini bilmek öldürüyor insanı. kalbi yoran hastalık ya da tedavinin ağırlığı değil, ölürken bile yalnız olmak ve kimsenin gelmeyeceğini bildiği halde umutla beklemek yoruyor insanı.

Sadece kitap okudum 4 ay. okuduğum her kitabın sayfalarını, paragraflarını, cümlelerini, kelimelerini bir bir kazıdım aklıma.

o kadar kitabın içerisinden sadece bir kitapta bir paragrafın beni anlatması ne kadar ironik.

“…çünkü yoruldum, çünkü her şeyi birbirine karıştırdım, çünkü bu dünyada gizli mezhep sorunu bile gelip beni buldu fakat sevebileceğim bir kadın, bol para, insan yakınlığı beni hiç bulamadı. Ben de üç yıl, dört ay önce acılaştım, huysuzlaştım, hiçbir şeyi beğenmez oldum; para kazanamayacağımı, insanları sevemeyeceğimi anlayınca uzaklara gittim, kimse beni bulmasın diye. Onlar da beni ciddiye aldılar, gelmediler…”

ve evet bende yoruldum. en çokta düşünmekten yoruldum.
ve artık düşünmüyorum. hastalık geçti mi, ölüm beni ne zaman bulacak düşünmüyorum. ne kadar ömrümün kaldığını neler yapabileceğimi düşünmüyorum. perşembe günü yapılacak kontrollerin sonucunu düşünmüyorum.

çünkü yoruldum, o kadar yoruldum ki nefes almaya gücüm yok.

1 gün ömrümde kalsa 1 yıl ömrümde kalsa her günüm aynı geçecek.
bekleyerek, umut ederek, üzülerek, tükenerek.

o yüzden korkmuyorum ölümden,
korktuğum şey beklemek.