inci itiraf

şimdi yarına kadar nasıl beklemeliyim?

bugün uykum yok. aslında var ama üşeniyorum uyumaya. çünkü aklımdaki düşünceleri bir sıraya koymadan, bir bir aklımda atmadan uyuyunca baş ağrısıyla uyanıyorum. o yüzden biraz olsun yazmak ya da en azından kendi kendime konuşmak istiyorum. kitap okumak istiyorum. kitaplarda kendimi bulmak, söylemek isteklerimi bir yazarın kaleminden okumak istiyorum. başım ağrısın istemiyorum.

sanki biraz çıkıp yürüsem her şey düzelecekmiş gibi hissediyorum. her adımda düşünmek istemediklerim bir bir dökülecek aklımdan, düşüncelerim hafifleyecek, sırayla ağzımdan dökülecekmiş gibi geliyor.

ama olmuyor. biraz yürüyünce halim kalmıyor. yoruluyorum. durup bir yerde dinleniyorum. öksürüyorum. tükürüyorum. ve yerdeki kanlı tükürüğüme bakıyorum. sonra attığım adımları geri sarıp evime gidiyorum. cevabını bilmek istediğim tek bir soru var; ölüyor muyum, ölmüyor muyum? bu sorunun cevabı için hayatımı verebilirim. bunu söylediğimde doktor "zaman" demişti. biraz zaman istemişti benden "her şeyin ilacı zaman" demişti bir başkası. o zaman okuduğum kitaptan aklımda kalan bir cümle ilişti dilimin ucuna. ama söylemedim. çünkü cevap beklediğim bir soru değildi bu. "Zaman her şeyin ilacıysa, Fazlası intihara girmez mi?" dediğimde cevap verilmesini değil haklı bulunmayı isterim.