yalnızlıktan ölüyorum geberiyorum

bende çok farklı değilim panpa
21 yaşındayım
boyum 1.61
saçlar dökük
burun laz
gözler krater çukuru gibi
21 yaşındayım 35 yaşındaki adam gibi gösteririyorum
ailemle sürekli tartışıyorum
hiç kız arkadaşım olmadı olmayacakta artık kabullendim
topuk kemiğim gelişmemiş o yüzden fazla ayakta kalamıyorum
aptal herifin tekiyim
parasızlıktan sıgarayı bırakttım
hiç bir gibe yeteneği yok
gibindirik bi ünide gibindirik bi bölüm okuyorum
tipsizliğimden dolayı imanım gitti inanmıyor gibi bişeyim
2 kelimeyi bir araya getiremiyorum
biriyle konuşurken ilk söylediğimde karşımda ki anlamıyor tekrar etmek zorunda kalıyorum mk
cafede tek otururken yan masada konuşulan espirilere gülüyorum mk
artık şizofreni derecesine geldim kendi kendime konuşmaya başladım
21 senedir hep yalnız takıldım daha doğrusu yalnızlığa mahkum oldum mesela lisede arkadaş grublarını yanına gidip muhabbete dahil olmaya çalışdıkca benimle ilgilenmezlerdi kalkar giderlerdi
ünide engelli bi çocuk ismini bilmiyorum ama ortamı +dini+zekası + kızlar +para vs... keşke o çocukla hayatlarımız değişse diye düşünüyorum
her gece ağlıyorum
sadece 1 tane arkadaşım var onada dahada yalnız kalmayayım diye katlanıyorum
önemli olan bence beden sağlığı değil ruh sağlısı ruhun iyi ise her zaman mutlu olursun
ben böyle bi hayat istemedim

edit : o zaman şükretcen be panpa ya benim gibi olsaydın kafayı yerdın heralde