0
başımda bir doktor. sakin ol diyecek gibi duruyordu. ama ne dese boştu..
o gün hastaneden çıktım bir sürü ıvır zıvır işle uğraştım. öğretmenlerim baş sağlığı diledi. ve bana öğüt vererek gittiler. saat 15:50 gibiydi. seyit emre ve annem yeşil dümdüz bir parkta yürüyoruz. kimse birşey konuşamıyor. sadece kuşların sesini ve ağaçların yeşilliğinin verdiği huzuru içimize çekiyorduk fakat insan kendisi cehennemse cenette olsa ne fark eder ?
ben yine o parktaydım kafamın içinde yine arzuyu engellemeye çalışıyordum yine ellerinden tutarak onun ölmesini engelleyebilceğimi sanıyordum.
