0
bir kız vardı severdi beni. ben onu sevmezdim başkasını unutmak için çıkmıştım onunla ama bir yandan da acıyordum onun durumuna ona baktıkça kendimi görüyordum çünkü. kendi halimi hatırlıyordum. seviyordu beni çabalıyordu ve hatalarımı alttan alıyordu hep. en kötüsü hep o ağlıyordu ben hep haklı oluyordum çünkü ben sevmiyordum daha az önemsiyordum ilişkiyi ancak ben onun için çok değerliydim. derken ederken bu böyle yürümedi ve o kız benden ayrılmak istedi. olur eyvallah dedim artislikya. sonra bir baktım ona alışmışım. onsuz yapamıyorum dıbınıskim. dayanamadım. o kızla ben aslında başka birini unutmak için çıktım alışmışım farkında değilim. barışalım diyorum yok kabul etmiyor. birlikte olalım diyorum yok olmaz diyor. çabaladım ettim. en sonunda bizim için çok özel olan her gördüğümüzde aşkım söz sana alıcam dediğim bir bileklik vardı onu aldım gittim kapısına. çıkardım dışarı 5-10 dakka yürüdük ikimizin ağzını bıçak açmıyor ikimizin gözleride dopdolu. herneyse işte o dakikalarda beynimin içinde bu şarkı yankılanmıştı lan binler yemin ediyorum... bu da benim sana bu da benim sana ayrılırken hediyem olsun... dolmuşa atladım telefonunu sildim mesajları sildim. ağladım saat gecenin 11iydi. atlatmam uzun sürdü. ve esas kızı unutmuştum sonrakinin yokluğuna alıştığımda. ama bir kalp kırılmıştı. o yüzden bu şarkıdan bahsetmeyin damarıma basarsınız belanızı gibmeyim sonra zütverenler.
