ogan bayurgen

son dakikalarda ve yazının muhtelemen artık okunamayacak kadar uzun olduğu şu son satırlarda freud girip şöyle diyor;
“zamanın akışı içinde insanlık, bilimin ellerinden gelen darbelerle iki kez, naif öz-sevgisinin incinmesinin acısını yaşamak zorunda kalmıştır: birincisi, dünyanın merkezi olmadığını, akıl almaz büyüklükte bir dünyalar sistemi içinde sadece bir nokta olduğunu anladığında… ikincisi, biyolojik araştırmalar özel yaratılmışlık ayrıcalığını elinden alıp soy kütüğünü hayvanlar alemine düşürdüğünde…”

kapanışı ise wilhelm reich yapsın;
"her zaman çok kısa vadeli düşünüyorsun, küçük adam, sadece kahvaltıdan öğle yemeğine kadar olan zamanı. geriye doğru yüzyıllar ve ileriye doğru binlerce yıl çerçevesinde düşünmeyi öğrenmek zorundasın. yaşamın diliyle düşünmeyi, ilk plazmik tanecikten dik durabilen ama hala doğru dürüst düşünemeyen, hayvan-insana doğru evrilmenin diliyle. on ya da yirmi yıl önce olan şeyleri hatırlayacak hafızan bile yok. bu yüzden iki bin yıl önce söylemiş olduğun deli saçmalarını tekrarlayıp duruyorsun. daha da kötüsü, ırk, sınıf , ulus, bir dine bağlı olma zorunluluğu ve sevginin bastırılması gibi saçmalıklarına bir bitin bir hayvanın kürküne yapıştığı gibi yapışıp kalıyorsun. kendi sefilliğinin bataklığında ne kadar derine batmış olduğunu görmeye cesaret edemiyorsun. ama ara sıra kafanı bataklıktan çıkarıp, 'yaşasın' diye bağırıyorsun. bir kurbağanın vıyıklaması bile yaşama daha yakın."
edit: imla, heyecan patlaması falan...