eskimez harflerimizle, yani kuran alfabesiyle yazılan tarihi türkiye türkçesinin hıristiyan takvimiyle 13. ve 19. yüzyıllar arasındaki dönemine halk arasında osmanlıca dense de aslında bunun hakiki ismi türkçedir. o zamanki insanlar, hem sabırlı, hem îmânlı, hem mücahid, hem de ârif oldukları içün kelime hazineleri ve dolayısıyla tefekkür ve tahassüs dünyaları oldukça genişti. bizim gibi günlük 10 kelimeyle selamun aleykum, aleykum selam, günaydın, naber, iyiyim, sağol, iyi akşamlar moruk, çüüüzzzz, hadi öptüm byeee, kendine iyi bak falan demiyorlardı. bu lisanı öğrenmek, kurandan ve hadis-i şeriflerden uzaklaşan nesile zordur , ben de çok zorlanıyorum hâlâ, fakat bu lisan öğrenilmeli. ben, hükümet ve muhalefetin alayına muhalifim fakat çok çok geç kalınmış ve gündem değiştirmeye dair yapılmış bir harekettir bu. görünürde müspet, hakikatte edebe mugayyir. bu zamana kadar neredeydiler bilemiyorum. önce insanların karnı doysun, emanet ehline verilsin. sıra ona da gelir hemşehrim! yoksa biz biliyoruz rey uğruna bülent arınç ın yavuz bülent bakiler beyefendiye menfi bir cevap verdiğini ve dil davası konusundaki tavrını. siz kimi kandırıyorsunuz oğlum?!

izleyin, önyargısız, vesselâm:

http://www.youtube.com/watch?v=GbfNNMrtXNE