bir gün bir yokuştan -ki çok güzel bir parka iner
öyle gülerek, öyle karıştırarak
öyle bilmeyerek ve anlamayarak
ve çok çok isteyerek
beraber inmiştik ben, o ve o
park yalnız değildi, hiç olmazdı
ne üzgün, ne kızgın görürdünüz
hep sakin, bazen neşeli, genellikle sessiz
ama susmazdı

bir caddeden, elleriyle
ellerini sımsıkı, ellerini anne karnı gibi
hayat suyum ve havam gibi kavrayarak
o herkesin çok da gidemediği caddeden
biraz da tevazuyla
aynı parka yürürdük, parklara
ve ne yapardık, ne yetmezdi
biz mutlu değildik ben, o
ama susmazdı

başka parklar, başka bahçelerin
hayatlarına girdim
çok uzağa gittim, deniz bile yoktu
bu çayırı sen mi boyadın
tamam