inci itiraf

bazı kitapların her kelimesini, cümlesini ezberlemek isterim. benden kopmuş gibi yazılmış, beni anlatan cümleleri ezberlemek isterim.

o yüzden baş ucumda hep bir kitap bulunur. rastgele bir sayfasını açar, okurum. sonra düşünür, düşünür, düşünürüm.

"Çok yükseğe çıkamam; bende yükseklik korkusu var. Kimseyi yarı yolda bırakamam; bende ‘alçaklık’ korkusu var. Hayatta silgim hep kalemimden önce bitti. Çünkü kendi doğrularımı yazacağım yere, tuttum başkalarının yanlışlarını sildim. Beklenen hep geç geliyor; geldiği zaman da insan başka yerlerde oluyor. Kimseye göstermem üzüntümü. Gündüz gülerim, geceleri yalnız ağlarım."

yahu çabalamakta yetmiyor işte. bazen gitmek gerekiyor. düşünmeden, sorgulamadan, ardına bakmadan gitmek gerekiyor.
hatta bunu söylemek değil uygulamak gerekiyor.