çaresiz şekilde, demin o gibtirettiğim dostlarımı aradım.ve buna rağmen bana yardım edeceklerini, beni olduğum yerden alacaklarını söylediler. içimde bir pişmanlık... arkadaşlarımın bu tutumu beni çok duygulandırmıştı. gözümden iki damla yaş süzülürken nekadar düşüncesiz ve aptal bir it olduğumu düşündüm. oturduğum kaldırım taşı kadar soğuk bir duygu bürüdü içimi. ardından düşündüm. böyle bir kişiliğe böyle dostlar.. bunda nasıl bir mesaj gizli...
gecenin karanlığında dostlarımı beklerken ben, artık değişeceğimi söylediğim kendimi avutmakla meşguldüm... Buda bana bi ders olsun...