bir elimle kulaklığın jack'ını telefona oturtmaya çalışırken diğer elimle kablosunu açmaya çalışıyorum, ellerim soğuktan kızarmış eklemler hissiz, çıkarıyorum kulaklığı montumun sağ cebine koyacağım derken, sol taraftan bir kız geliyor, dalgalı sarı saçlarının arasından yeşil ve büyük gözleriyle saniyeliğine karşı karşıya geliyoruz..
karşımdaki 3lü bitişiğe geçiyor "pardon bölgeye gitmek için nerede inmem gerek?"
"bir sonraki durak" diyorum "halkapınar"
o esnada farketmediğim birşeyi farkediyorum, sesindeki titreşimi, gözlerindeki ışıltıyı, duygusal mekanizmasında normal olmayan birşeyler var ağlıyor, aklıma sevgilisi ile tartışmış olacağı geliyor, bakıyorum 5-10 saniyede bir check eder gibi göz gözeyiz telepati yapmak istermişçesine...
kararsızım, iyi misin desem eminim ısırmaz ama neyse halkapınara geldik zaten ayağa kalkıyoruz hızlı adımlarla yanımdan çıkıyor, güvenliğe sorular soruyor, uzaktan ağladığı belli oluyor içimde normalde hissetmediğim şeyler hissediyorum, çok şiddetli bir empati hissi gibi sanki yıllardır kaybolmuş kardeşimi bulmuşum gibi, adımlarımı ayarlıyorum güvenlik görevlisi ile arasında gecen konuşmada, bornova migros'a gitmek istediğini anlıyorum..

merdivenlerden iniyoruz omuzuna kibarca dokunuyorum, "benim evim migrosa yakın beraber gidebiliriz"
"peki teşekkür ederim" diye yanıtlıyor

"anlatmak istersen dinlerim"

"babam hasta"

mimiklerle geçmiş olsun diyorum, çünkü kısa kesti, klişe şeylerden nefret eden biri olarak.

ona profilden bakıyorum, tahminimce metronun camından beni inceliyor o da, en azından güven vermiş olmalıyım ona ki benimle diyaloğa girdi, ağlaması azalıyor saçlarının rengini inceliyorum kaşlarının mükemmelliğini, burnunun kusursuzluğunu dudaklarının yüzüne uyumunu, sarılmak istiyorum, sadece sarılmak, fazla mı ?