Yalnız olmayıp ama aslında yalnız olanlar vardır ya bende onlardan biriyim aq ama tabiki suç tamamen bende garip bir kişiliğim var sanki kimse ile gerçekten dost olamıyorum etrafımdaki insanlar sanki yalnızlığımı örtmeye çalıştığım duvarlar gibi yeni tanıştığım insanları erkek veya dişi farketmez hemen tavlarım (tavlamaktan kasıt kafa denklilik manasında) insanlar numaramı alır onlar konuştukça dinlerim ararlar cevap vermem cevap vermek istemem bir yere çağırırlar kabul etmem gitmek istemiyorum pısırıklılıktan olmadığını düşünüyorum ama kim bilir aq sonundada unuturlar etrafımda devamlı insan vardır yalnız kalan gelir 1 hafta yanımda dolanır ve sonra gider çok ilginç beni kullandığını bilirim ama işin ironik tarafı bende onu kullanırım komik lan etrafımda insanlar var ancak biri bile beni aramaz etmez tabii yadırgamıyorum onları çünkü asıl onları aramayan benim bu kişiliğimden kurtulamıyorum beyler yabani gibiyim ne sorarım ne önemli günlerini kutlarım içimden gelmiyor çünkü devamlı bir depresyon içindeyim tam 6 senedir kurtulamadığım bir depresyon ... insan düşünmeden edemiyor ilerde eğer evlenirsem oda tıpkı bu sahte dostluklar gibi mi olacak ? acaba değişecek miyim ? yapmacık bir insan olmak istemiyorum ancak durum onu gerektiriyor gibi oysa yapmacık ve yalan en kötü olduğum iki konu aq hiç umut yok galiba bende...