Şaka değil, primle uzaktan yakından alakası yok. Ama gerek Yaşananlar gerek yaşadıklarımdan bir yola çıktığımda sonu kadıncıklardan nefret etmem gerektiği sonucuna varıyor. O kadar tahammülsüzleştim ki artık kadın kelimesini bile görmek, duymak istemiyorum. 'Bu arkadaş ne diyor böyle yaa.s' ve benzer tepkilerinizi öngörüyorum. Şöyle açıklayayım ; bu hayatta en değer verdiğim olay samimiyet olayı. Ama karşılaştığım -gerek tanıdığım gerek tanımadığım- kadınların herhangi birinde dahi o samimiyeti göremiyorum. Hepsi şeytanmış gibiler. Bir kere hayatta kendilerinden başkasını mutlu görmeye tahammülleri yoktur. Devamlı somurturlar, içlerinde daima hesap yaparlar, küçük kafalarındaki hinlikleri olmazsa olmalarıdır. Kıskançtırlar, hem insanı hem hayvanı. Doğru insanla karşılaşsan düşüncelerin değişir diyeceksiniz. Evlenmeyi düşündüğüm, gerçek manada güvendiğim biri de oldu. Ama onun da çok farklı sorunları vardı ve bizi bitirdi. Aslında kızmak da yersiz, çünkü yapıları bu. Ama keşke Babanız dışarı boşalsaymış be.
Edit : Genelleme yapma falan da demeyin ananızı giberim. 3 5 kezban için 'bazı' kelimesini 10 kere kullanmam.