Çalıştığım yerde her gece ortaya çıkan binlerce karga var. Gece 4 saat ortalıkta takılıyorlar, sonra uçuyorlar. Bir dahaki gece yeniden geliyorlar. Geçende kargalarla ilgili bir yazı okudum. Hepimizin bildiği gibi zekiler. Hem de baya zekiler.

Yüzleri tanıyabiliyorlar, ve insanlara, kendilerine olan davranışlarına göre imtiyazlar verebiliyorlar. O yazıyı okuduktan sonra aklıma bir fikir geldi.

Çalıştığım yerin yakınındaki ağaçta takılan kargaları sinirlendirmeye başladım. Üzerlerine taş attım, durup dururken ağacı salladım, ne zaman birini görsem kovaladım.

Bunları yaparken çalıştığım yerin çimenlerinde takılan kargalarla iyi anlaşmaya çalıştım. Ne zaman fırına gitsem fazladan bir ekmek alıp onları besledim.

Ağaç kargaları benden nefret ederken. Çimen kargaları benimle kanka oldu. Ağaç kargaları beni ne zaman görse üzerime taş atmaya, sıçmaya çalışıyordu. Çimen kargaları, süper kardeşlerimse artık etrafımdan ayrılmaz olmuştu. Fırından çıkışımı sükunetle bekler fırından çıktığımda elimde ekmeği gördüklerinde sevinç çığlıkları atarlardı.

Bu böyle birkaç hafta boyunca gitti ve kargalar arasındaki ayrımın git gide arttığını fark ettim