bugun yolda işten geliyordum. baktım engelli bir kız tekerlekli sandalyeyle kaldırıma çıkmaya çalışıyor ağlamak üzere tam. 1 kişi de cıkıp el atmıyor etraftaki huur cocuklarının. neyse kızı çıkarttım kaldırıma . kız hala ağlıyor artık burada yaşamak istemiyorum diye. ya kız yaşamak istemiyorum diye ağlıyo ya içim parçalandı resmen. acelen varmı diye sordum yok dedi. sandalyesinden tutup bizim dükkanın deposuna kadar zütürdüm. ne yapcaz diyince sana yardım etcem dedim. indirdim sandalyeden soydum tırmalamaya kalkınca sakinleşsin diye yumruklamak zorunda kaldım tabii ki. sonra epeyc e bi gibtim bunu ardındanda demek yaşamak istemiyosun. kimse de yardımcı olmuyo mu konuda dedim ve orada buldugum bir taşla o güzel kafasını eziverdim. huzurlu iyilik yapmanın mutluluguyla döndüm evime.
ama insanlık harbiden ölmüş :( o kızcağızın taze dıbını kimse gibmemiş :( yaşamak istemiyiroum diyişini duymamış kimse. ama neyseki ben gibi biri cıktı karsısına