komsumuz cemil amca vardi, onun damadi bir is kazasi gecirmis. sirtini fena incitmis ve bes gun calisamiyo. issiz kalmayi da gotu yemiyo tabi, ne sigorta var ne bisey. uc gun calisiyo haftada, kalanini yevmiyesinden kesiyolar. kalan uc gun de ben gidiyorum onun yerine. sabah besbucuk gibi evden cikiyorum aksam dokuzda banliyo ile yine semte geliyorum. o ara yine uc bes kurus para geldigi icin iyi gunlerimi yasiyorum. babamin da tekmeleri dinmis ve azarlarini yarisini nasihate cevirmisti. yine bi cumartesi sabahi sabah namazindan sonra tesbih cekerek beni uyandirmak icin sabahin besbucugunu bekleyen babamin azarlariyla uyandim. bak daha yatiyo, tak var televizyon izliyosun gece yarilarina kadar. kalk elini yuzunu yika dogru ise. uc dakika icinde kendimi banliyo trenine kosarken buldum. bos arazide belli bir yol izlemeden benim gibi trene dogru giden elli kisi kadar vardik. bana serengeti vadisinde su icmeye inen mandalari hatirlatti bu sahne. onumuzdeki araziye duvarli ve guvenlikli site yaptiklari icin yolumuz biraz daha uzamisti. tren gelince hepimiz kapilara saldirdik. genelde trende ayakta duracak yer bulamazdim ama bunun bir avantaji da olurdu. kendi agirligimin buyuk kismini cevremdeki insanlar tasirdi. oturan tiplere bakardim, genelde ayni tiplerdi. acaba bu rekabet ortaminda oturacak yer bulmak gibi bi zor bi basariyi nasil beceriyolardi. o adamlarin trende yatip kalktigina kanaat ettim.