Zaman su gibi akarken bir soğukluk girmişti hayatıma.. Zamanda buzlanmış donmuştu adeta..

Façalar atmaya başlamıştım kollarıma. ilk attığım façayı babamın iş yerinden eve dönerken yol kenarında bulduğum boş, pis bir şişeyi kırarak atmıştım.. Sol kolumun üzerine büyükçe bir 'N' kazımıştım..

Adamlığı içimden tükürüp atmıştım nasılsa, dostumla görüşmeye başlamıştım yine.. Ona Neslihan'ı anlatıyordum. Neslihan'ın aslında kim olduğunu bilmiyordu. Sadece nasıl sevdiğimi anlatıyordum. Belki de son aylarda yaşadığımız kopuklukları sebebini buna bağlamaya başlamıştı..

- Kim ulan bu Neslihan?
+ Boşversene. Biri işte.
- Hani her şeyimizi bilecektik..
+ Bu başka.
- Nasıl?
+ Kocaman bir çıkmazdayım dostum. Gerisini sorma. Lütfen!
- Eyvallah F..

...