18 yaşında kopardım hayatla bağlarımı, sebebi insanlık değildi, sebebi ben değildim, sebebi yaratılışımdı, lise yıllarımda hissettiğim bu iğrenç his sonrasında, hayatta hiç bir şeyin önemi kalmadı benim için, bu his beni öldürecekti, nefesim daralıyordu içimi saçma sapan hiç bilmediğim bir korku kaplıyordu bu saatlerce oluyordu, üzülüyordum sebepsiz bir biçimde, yaşamak ağır geliyordu, ergen tripleri değildi..

Yaşıtlarıma göre daha koyu bir hayat içerisindeydim, bu his gün geçtikçe ağırlaştı ve yaşamamı engelliyordu, bende korkuyordum ve bir terapist yardımı almayı düşündüğümde, ailem bu konuya hiç sıcak bakmamıştı ben delirdiğimi düşünüyordum fakat ailem gayet normal bir birey olduğumu düşünüyordu anlıyacağınız aileler çocuklarına ruhsal bozuklukları yakıştıramaz, ama ben bir hastaydım..