*
arabaya bindim.
kontağı çalıştırdım.
ablam "elimin yüzümün bu halini görünce ne cevap vericem acaba" diye düşünerek yavaş yavaş sürüyordum arabayı.
daha mahalleden çıkmamıştım ki az ilerde fırfır aysel'i gördüm.
beni görünce otostop çeker gibi el hareketi yaptı.
önce durmamayı düşünsem de ayıp olur diyerek durdum.
camı indirdim.
dünkü dayağı birilerinden duymuş olsa gerek ki çok şaşırmadan bana doğru yaklaşarak
-uff harbiden fena benzetmişler. dedi
-ne diye durdurdun. dedim Eylül'e hala öfkeli olduğum için sinirle.
-yolunun üstüyse eve kadar at beni. dedi.
evi yaklaşık 100 metre ilerdeydi amk.
ya sabır çekerek
-iyi gel. dedim
sallana sallana bindi sağ ön koltuğa.
sürdüm arabayı.
-iyi misin? sen diye sordu.
-iyiyim saol. dedim.
-bi şeye ihtiyacın var mı? dedi.
aysel'in evinin öne gelmiştik.
-yok sağol, inmen yeterli. dedim
-seni merak edende kahabat zaten. dedi.
-etme beni merak o zaman aysel, hadi acelem var. dedim
-hayırdır nereye? dedi
-hastaneye, ablamı çıkartıcam. dedim.
dilimi filler gibeydi de demez olaydım o lafı.
-hadi sür o zaman. dedi aysel konuşurken açmış olduğu kapıyı geri kapatarak.
bu konuyu da biliyordu ki demek, onu da sormadı.
mahalle mahalle değil cadı kazanıydı amk.
haberler ne çabuk yayılıyordu.
-hayırdır, sen nereye. dedim
-ben de gelicem, hem ablanı görmüş olurum hem de belki yardım ederim sana. dedi
kötü niyetli olmadığı halinden tavrından belliydi.
o yüzden ben de hayvanlık edip inmesi için ısrar etmedim.
hastanenin yolunu tuttum.
yola bakıyordum ama boş bakıyordum.
aklım eylülde kalmıştı.
daha bu sabah "ablamı hastaneden çıkartmaya gidicez" diyip beni havalara uçuran eylül az önce hiç bi suçum günahım yokken yüzüme bile bakmamıştı.
"demek ki ben abartmışım bazı şeyleri" diye geçirdim içimden.
şu an yanımda eylül olması gerekirken aysel vardı.
"vay amk" dedim defalarda içimden.