*
ben dahil duraktaki bütün taksiciler bizim mahalleye başka duraktan taksi geldiğinde zaten ayar olurdu.
ben de çok feci ayar olmuştum ama benimkisi farklıydı,
bu taksi sevdiceğimi alıp zütürmüştü.
hem de az önce benim taksime binen sevdiceğimi.
"ah ulan aysel ahhh" dedim içimden ama
"bana niye yemek getirdin ulan" diye de kızılmazdı ki amk kıza.
kocaman bir boşluktaydım.
aklıma hiç bişey gelmiyor.
öfkeden başka bir şey hissetmiyordum.
ama öfkemi bile kime doğrultacağımı kestiremiyordum.
eylül'e mi, aysel'e mi yoksa taksiciye mi.
bilemiyordum amk.
çaresizce bekliyordum durakta.
belki gelir diye oturdum bir süre.
"gecenin bu saatinde gittiğine göre, gelse bile anca sabaha gelir" diye düşünüyordum.
ama bi ümit işte caddeden geçen her taksiye "niye bizim mahalleye girmiyorsun ulan" diye sövdüm.
aradan belki 1 saat geçmişti ki durağın telefonu çaldı.
fırladım açtım telefonu.
yakın bi adresten biri taksi istiyordu.
durağın kapısını kitledim, çıktım dışarı.
arabaya bindim.
verilen adrese gittim.
daha önce bi kaç kez daha taksime binen orta yaşlı bir amca bekliyordu sokağın başında.
yanında durdum ve bindi arabaya.
selamlaştıktan sonra
-nereye amca? diye sordum
-sahil yoluna in, ben tarif edicem. dedi
onaylayarak sahil yoluna kadar hiç konuşmadan indik.
küçük parkı geçince Aysel'in de işletmesini yapacağı kafe'nin civarında durduk.
sanki üzerime vazifeymiş gibi "nereye gidiyor bu saatte" diye merak etmiştim kendi kendime.
çaktırmadan arkasından baktım.
bu saatte kapalı olan kafelerin arasından geçip ilerdeki tekne balıkçılarına doğru gidiyordu.
belli ki amca alem yapacaktı.
"hayat sana güzel amk" diyerek gaza basmıştım ki
5 metre gitmeden durdum.
eylül de arabaya bindiğinde buraya yakın bir yerin adresini vemişti.
aklımı gibeydim ki verdiği adrese gitmek daha yeni aklıma geliyordu.
gidip gitmemek arasında çok pis kalmıştım.
kısa süreli bir mücadelenin ardından gitmeye karar vermiş ama gitmemek için hala bahane arıyordum kendime.
aslında çok vardı ama bulamadım..
tekrar bastım gaza.