Ben kendi kendimi yiyip bitirirken kız yine mesaj attı. "Biz bu akşam buluşcaz, ev arkadaşımı otogara bırakıp bir yerlerde otururuz." Hayır bana ne lan ne diye söylüyorsun, karı milleti işte aklı bir taka çalışmıyor. Soruyorum şimdi bana böyle böyle yaptın die biz o zamanlar sevgili değildik diyo ulan bu da taş değil i kalp unutmuyor işte.
Herneyse beyler hava yavaştan kararmaya başladı arkadaşının nereye gideceğini biliyordum otobüs saatlerine baktım gidebileceği tek bir saat var akşam 8... O an hayatımın atarını yapıp üstümü bile değiştirmeden montumu giyip otogorda onları beklemek için evden çıktım saat 8 olmadan otogara vardım hafiften tırsıyorum da. Dayak yemek falan umrumda değil onları yan yana gördüğüm zaman bütün hayallerimin yıkılmasından tırsıyorum. Ne yapacağımı da bilmiyorum ama bekliyorum. 21 yaşıma kadar yaptığım gibi şimdi de bekliyordum.;
anneannem ben doğduğumda 3 ezan vakti emzirtmemiş; sabırlı olayım diye...
ondan mıdır ki ben hep bekledim...
evin en büyüğüydüm, sevgi gösterilsin diye bekledim, abiydım çünkü...
işimde herkes terfiyi gökten yağar gibi aldı, ben iki sene daha bekledim...
bomboş olan sıralar ben gelince doldu, bekledim...
peşi sıra giden otobüsler ben bekleyince gelmez oldu, bekledim...
ilk göz ağrımı, sevdiğimi senelerce bekledim, sonunda ben de bittim...
"bu defa beklemek yok bu kadar, tüketmek yok herşeyi!" dedim, "bekleyesin" diye beddua aldım herhalde
bekliyorum...
Ne kadar bekledim bilmiyorum belki bir dakika belki bir saat belki bir yıl belki bir ömür... Sonunda görmek istediğim şeyi görmüştüm Ev arkadaşı otogarın kapısından girmişti bende hemen yerimden fırlayıp otogarı göz gezdirmeye başladım. Bir yandan bakıyorum bir yandan tırsıyorum; Ya el elelerse ya kıza sarılmışsa aklımdan bin türlü şey geçiyor. Hadi diyelim gördüm ondan sonra napcm, hiç bir şey yok gibi evemi döncem, kavga etsek neye yarar. Ne yapacağımı bilmeden otogarda ki insanların yüzlerine bakıyorum. Bakıyorum, bakıyorum bakıorum...