ulan öyle bi cenabetlik var ki bende güneşli havada dışarı çıksam yağmur yağar o şekil. daha çocukluktandır okula başlamadan önce hiç arkadaşım yoktu. en yakın arkadaşım la aramda 4 yaş vardı o gün bügündür akranlarımla anlaşamadım belli yaşa kadar. yetişme şeklindendir ne adam akıllı futbol muhabbeti yapabildim. nede diğer binler gibi masadaki hangi kizin zütü daha büyük muhabbetlerine giremedim. onlar mı normaldi yoksa ben mi anormaldim her türlü bana amk pgibologlar bile sen git baban gelsin dedi amk ama gibleyen nerdee baba pgibolog seni çağrıyo diyecemde oda gelecek. şuur çocuğu gibi hissettim hep. zavallı annem hep yanımda olmaya çalıştı hep derdimi sordu. hiç bi zaman söyleyemedim ona derdimi. senin oğlun asosyal varlığı ile yokluğu bir değil diye. ondandır herhalde hep içimde erkenden iş hayatına atlamak istedim. ilk işime girdiğimde ilk okul 4 tüm amk ondan sonra hiç bi yaz file vermedim zaten yıllardır tatil ne unuttuk amk ama insanları dinleyerek büyüklerimin muhabbetlerine yorum yaparak mutlu oldum hep. belkide yine bu başlığı okuyanlardan çoğu abim derdimi anlatacağım kimsem olmadı anlattıklarımda hep olur ya demekle yetindi. saçıma ilk aklar 16 yaşımda düşmeye başladı amk aynı sene intihar etmeyi bile denedim ama ben bile kendimden geçmişken kurban olduğum benden vazgeçmedi sokak ortasinda ağır ağır beklerken bi dayi çıkıverdi sigara istedi sadece 15 dakika oturdu yanımda ne konustu ne anlattı hiç bişey hatırlamıyorum tek bildiğim o dayı olmasa belkide şuan bunları yazamıcakdım belkide hep 16 kalıcaktım. ben hiç küçük olamadım be abi. çocukluk aşkımla bile hep gelecek hayalleri kurdum kos koca 3 yıl onunla büyüdüm resmen. ama tek yakınım o olduğu için bütün sorunlarımı ona yansıttım. yinede o halimi çekti allah rağzı olsun ondan ama son sözü çok koydu bana severek ayrılıyoruz ama git gide babana benziyorsun korkuyorum bi ömür benim böyle yaşamaya cesaretim yok demesi. hiç bi zaman dışardaki insanlar kadar tatmin edemedim ailemi. hep daha hep daha falanca şöyle falanca böyle falancanın dıbına koyum artık. bi yerden sonra kaşarlanıyorsun acıtmıyoda ama sadece ne biliyim içinde kalıyo gün geçtikce kilo veriyorum zayıflıyorum tek içimde kalan belkide hiç bi zaman kendimi düşünerek yaşıyamadım hiç bi zaman yaşımın hakkını veremedim ona yanıyorum * şimdi 18 yaşındayım. ama hiç 18 olamadim belkide. kaybetmeninde yaşı olmuyor bazen.