*
-ömer. dedi eylül.
durdum.
-gitme. dedi
-ben gitmiyorum, sen gönderiyorsun. dedim
ayağa kalktı, boynuma sarıldı.
ağlıyordu, deli gibi ağlıyordu.
allah belamı versin ki kalbim sıkıştı lan beyler.
içim daralıyordu.
gömlek dar geliyordu, parçalayıp atasım geldi bir an.
ama sakin olmalıydım.
eğer eylül'den cevapları almak istiyorsam bunu yapmalıydım.
eylül hala bana sarılıyor, bense cansız manken gibi öylece duruyordum.
kaldırmadım ellerimi,
sarmadım belini,
koklamadım saçını,
silmedim gözyaşını.
canım yanıyordu, hem de öyle bir yanıyordu ki eylül'ün sarılması bile dindirmiyordu acımı.
aptal gibi hissediyordum kendimi.
eylül'ün bana lisede tanıştık dediği emre, çocukluk aşkıydı, kim bilir belki çok uzun yıllar geçirdiler beraber.
ama eylül'ün bana anlattığı 1-2 yıllık bir maceraydı sadece,
bana neden yalan söylemişti, neyden korkmuştu eylül, neden anlatmamıştı...
bilmiyordum.
bildiğim bir tek şey vardı sadece.
her şeye rağmen hiç bir yere gidemiyordum.
öyle bir kapana kısılmış, öyle bir çıkmaza girmiştim ki sanki bunu gören sezen aksu
"ne böyle senle ne de sensiz... " şarkısını yazmıştı.
ellerimi kaldırdım.
ama sarılmak için değil,
eylül'ün bana sarılan kollarını indirmek için.
gözlerimin içine bakıyordu eylül.
sarhoş ve ıslak gözlerle bana bakıyordu.
o an eylül'den aldığım çocukluk resmi geldi aklıma.
benim ali sandığım çocuk aslında emre'ydi.
ve ben gecelerce o resme bakarak uyudum.
o ise her gece çocukluk resmi de olsa emre ile beraber bakıyordu bana.
beynim uyuşmuştu sinirden.
-o resmi de o yüzden aldın di mi eylül. dedim
-hangi resmi. dedi
soru resmen zaman kazanmaya yönelikti, ama ifadesi sandığımın aksine çok doğaldı.
gerçekten anlamamış gibi duruyordu.
-senden aldığım çocukluk resmin, hani yanında emre olan. dedim
-ben o resmi almadım ömer. dedi
aldığım cevap beni deli etmişti,
yalan üzerine yalan geliyordu eylül'den.
-yazık, çok yazık. diyerek arkamı döndüm
-ömer gitme, ne olur gitme. dedi
-gitmiyorum ki eylül, ben sadece bana gelmeni bekliyorum, tüm sevabını günahını bırakarak, yalansız bir şekilde bana gelmeni bekliyorum. dedim ve arkamı dönüp yürüdüm beyler.
eylül'ün hıçkırarak ağladığını duyabiliyordum.
şerefsiz evladıyım ki o acıyla verem olmamam büyük mücizeydi,
için yanıyordu lan beyler, içim acıyordu.
eylül'ü o şekilde bırakıp gitmek nasıl zor geldi anlatamam size.