hayal ve çocuk

çok zaman oldu bunu düşünmeye başlayalı, çocuk olmak hoş hatıra değil de bir azap olarak kalmış olsaydı dünümde bugünüm kaç tane yersiz nefretle dolu olurdu? düşünüyorum, sonuca varmaktan korkutuyor bu hayal. evet minnettarım ki çocukluk, benim için son karesiyle hüzünlendiğim güzel filmler gibi, izlemiş olmaktan memnun, bitmiş olmasından dolayı üzgünüm. müstehzi gülüşlerle hatırlayıp yatağıma uzandığımda hayal etmesi huzurlu rüyalarla neticelenen bir güzellik.

fakat çocukluğu ısdırapla anmak var,bu var, bunu yaşayan onlarca insan,ve onların var olduğunu bilmek var. herşeyden en şikayet ettiğin anda, hayatla kavgalı, aklınsıra isyankar ve yorgun olduğunu düşündüğün anda, elindeki iki kuru hatıraya kalan ömrünü vermeye amade insanlar tanımak var. onları tanıyıp hesap yapmak, yüzleşmek ve minnet duygusunu ciğerlerinde hissedecek kadar derinden tatmak var.

en yarım hayalleri en berbat şekilde katledilen mübalağalı bir roman karakterini, sıcacık hayatının tam ortasında bulmak;ona aşık olmak da var...