hayal ve çocuk

dün

güzeldi herşey benim açımdan. kocaman bahçesinde her renkten güller olan iki katlı köy evimizin üst katında, balkonun hemen yanındaki büyük odada yatıyordum. kapısı genişçe bir salona açılan odamın karşısında,bir zamanlar dedeme ait olan evin en büyük odası vardı. günün hemen her saati güneşi tamamen içeri dolduran kocaman pencereler, baharın gelişiyle sürekli olarak açık kalır, türlü ses ve rahiyayı içeriye cömertçe doldururdu. uyandığımda ilk karşılaştığım manzara ise, odamın ahşap tavanına düzenli bir şekilde çatılmış çıtalarla yapılmış baklava deseni motifleri, üzerlerine ince bir işçiliğin eseri değişik biçimlerde nakşedilmiş kilim figürleri,ve o estetiğe tezat rutubetle oluşmuş lekelerdi. yuvarlaklı dalgalı, ilkokuldaki ilk fen kitaplarında gördüğüm hücre tasfirlerine benzeyen rutubet lekeleri, çıtaların haricinde çakılı alakasız çiviler, hayal dünyamda bin bir şekle ve anlama bürünen günaydın ikonlarıydı.