işte bu oyunu bu yüzden çok sevmiştim. Sürekli okuldan kaçardım. 1 gün kaçardım 2 gün kaçardım. Müdür babamı arardı. O akşamları evde mahkeme kurulurdu. Otururdum bir koltuğa. Bağırıp dururlardı bazen sopa yerdim. Bazen onları duymazdım , kulaklarımı tıkamadan bile duymazdım onları. Yerdeki halı desenlerine bakardım hep. Aklımda hesaplar yapardım.

Böyle giderken birgün okuldan 5 gün boyunca kaçtım. O zamanlarda 1 tl para alıyorum sadece yemek parası. Cebimde ne var ne yok gidiyorum internet kafeye. Benim değerli olduğumu hissettiren oyunu oynamaya.

Müdürde aramamış kaçtı bu çocuk diye. 1 hafta sonra müdür arıyor Çocuğunuz geçen hafta hiç okula gelmemiş diye. Tabi bunlar duyuyor. Ben onların bunu duyduğunu duyar duymaz , içime birşey çökmüştü böyle çok iyi hatırlıyorum. Bu sefer diyordum bu sefer napıcam. Dayanamazdım artık. Dayanamazdım kim bilir ne yapıcaklardı bana. O bağrışlarını çekemezdim. Yapamazdım bunu.

Eve gitmedim o akşam. Beni arıyorlar biliyorum ama. Merkezde gezerken bir ara babamı karşı caddede gördüm. Eliyle gel işareti yaptı. Onu görür görmez ben topuk tabi. Koca şehirde kayboldum insanların arasında. O zamanlar kış zamanındayız. Üstümde beyaz okul gömleği var. Altımda okul pantolonu. Başka hiç birşey yok. Geze geze akşam oldu.