Part 7
Ardından yola koyulduk, amaçsızca, herhangi bir hedefimiz olmadan. Yalnızca uzaklaştık, kaçmak istedik gerçeklerden. Ama gerçek her yerdeydi, biz kaçmak istesek de o kaçmamıza izin vermiyordu, her yerde buluyordu bizi. Yol boyunca düşünmeye bol bol vaktim oldu; neler yaşadığımı, nasıl bu hale geldiğimi. Kars'ın küçük bir köyünde doğdum; küçük, sessiz ve soğuk bir köyde. insanlarının kendisinden hiçbir farkının olmadığı bir köyde. 12 yaşıma kadar anne-babam olarak bildiğim Hasan amca ve Sema teyzeyle birlikte. Öğrendiğim zaman bu zamana kadar neden söylemediklerini sormuştum onlara. Öğrenirsen bizi bırakıp gidersin diye korktuk demişlerdi. Ama bu duydukları korku birkaç gece sonra yaşayacağımız korkunun yanında hiç olarak kalırdı. Her şey bir gecede birkaç evsizin ölümüyle başladı. Sonuçta soğuktu, böyle ölümler daha öncede olduğundan dikkat çekici bir şey değildi. Sonraki gecede oldu, bir sonraki gecede... işte o zaman insanlar endişelenmeye başladı. Nedeni ise basitti aslında. Bu sefer ölümler soğuktan değil; karanlıktan geliyordu. Sonra bize geldi ölüm, 12 Şubat 1792 akşamı. Geldiğini anlamak hiçte zor değildi aslında, yalnızca azıcık kulak kabartmak yeterliydi. Dışarıdaki tipiyle rağmen rahatlıkla anlaşılabilecek bir ses çıkartıyordu gelirken. Bu ses bir insanın diğerine fısıldamasına veya tavan arasında tembel tembel dolaşan bir farenin çıkarttığı hışırtıya benziyordu. Kapıdaki gölge Hasan amcayla Sema teyzenin taş kesilmelerine neden olmuştu. Ve kapı çaldı. Tık... Tık... Tık... Sanki hiç acelesi yokmuş gibi çalıyordu. Nasıl olsa hiçbir yere kaçamazsınız der gibi. Tık... Tık... Tık... Sonra kapıyı açtığımı gördüm, onun bana gülümsediğini, Hasan amcayla Sema teyzenin ardına kadar açılmış gözlerini gördüm, çığlık atmak için açılmış ama yalnızca ciğerlerindeki havanın çıktığı ağızlarını, rengi sarıdan kırmızıya dönen kanepemizi, bana doğru dikilmiş ve zevkten dört köşe olmuş gözlerini... Ve bana sorduğunu: Benim gibi olmak istemez miydin?