Ta ki bir gün Bekire geçmişimde yaşadığım bir kaç küçük hadiseyi anlatmaya karar verene kadar. Ondan bir şey saklamayı asla düşünmemiştim. Bekire her şeyi ekgibsiz anlattım. Ne yaşadıysam. Anlattıklarımdan sonra Bekirin gözleri doldu ve bana sımsıkı sarılıp, "seni hiç bırakmayacağım" dedi. Onun o sözleri beni de ağlatmıştı. O gün salya sümük ağlaya ağlaya birbirimize sözler verdik. Artık erkeklere güvenebileceğimi biliyordum. Pgibolojim yavaş yavaş düzelmeye başlamıştı. Dedemle şakalaşabiliyor, dayılarımla daha samimi olabiliyordum.

Bekire anlattıklarımın üzerinden tam tdıbına 2-3 hafta geçmeye başlamıştı ki , Bekirin artık eskisi gibi ilgilenmediğini hissediyordum. Bu durumu ona anlatsam da bir kaç kere "öyle bir şey yok aşkım." diye geçiştiriyordu beni. Ama vardı. En salak insan bile bir şeylerin ters gitmeye başladığını anlardı. Anlamasa bile hissederdi. Ben hem hissediyordum hem de anlıyordum.