Çocukluğum yaşıtlarım gibi kolay geçmedi onlar futbolcu ismi ezberlerken ben beyaz mezar taşlarının isimlerini ezberliordum vakit buldukça zütürüyorlardı bizi dışarıda fazla çıkmazdım korkardım diğer çocuklardan insanlardan okuldakiler iyiydi ama ablamla aynı okulda olmak için uzaktaki okula göndermişlerdi sonra bir gün kuzenimiz geldi galiba hayatımda abim olduğunu anladım bana güreşmeyi top oynamayı öğretti parka zütürürdü mahalledeki çocuklar ondan korkarlardı bende gururlanırdım artık bendende korkuyorlardı ama yinede mahallede arkadaş edinemedim çünkü abim dediğim insan bir hafta bile geçiremeden sabah erken saatte beni öpüp yine denizine gitti ama giderken bana şapkasını bırakmıştı aslında bir nevi tekrardan babamı kaybetmiş gibiydim sonra liseye başladım dedimya lisede herşey çok farklıydı herkes beni zeki ve sessizim diye ezerdi kimsede abimi tanımıyordu ki ondan korksun...