Sabah kalkıp tekrar işe gittim fakat küçük bir sorun vardı, kıza yanlış saat için söz vermiştim çünkü ben sandığım gibi o gün sabah shiftinde değil akşam shiftindeymişim. Zaten uyandığımdan beri konuşuyorduk, durumu izah etmek pek zor olmadı. Dedim ben söz vermiştim sana fakat shiftimi yanlış hatırlıyormuşum, eğer şimdi gelirsen eşlik ederim sana, benim de marsı zütürmem lazım veterinere, kakası kanlı çünkü. Kız ne yapacak, okeyledi tabii. Eve gidip hazırlandım, Marsı koydum kutuya, o zamanlar yere basması yasak tabi, taksiye de binemiyorum, bende araba desen hak getire zaten mecbur bostancıdan kucagımda 10 kiloluk hayvanla ebesinin dıbına kadar yürüdüm. Kıza gel beni al da diyemezsin. Erkegiz olm cünkü ne öyle karı gibi yha beni alr msn.s.s çekicem kıza. Yürürüm aslan gibi dedim. Vardıgımda beni pek bi neşeli karşıladı, o gün her seferkinden daha güzel bir kız vardı karsımda, yüzünün hatları daha bi belirgindi çünkü saçlarını toplamıştı, bol bir tshirt vardı üzerinde, tayt ve kalın tabanlı pembe bir ayakkabı vardı altında. Canına yandımın kızı, bütün bu detayları nasıl harfiyen hatırlayabiliyorum, en küçük noktasına kadar? Daha dogrusu nasıl bu kadar fazla kazıyabilmişim zihnime? Her neyse, köpeklerin sağlık karnelerini de alacaktık o gün, bu yüzden soyadlarımızı vermemiz gerekecekti. Ben bu durumu daha önceden akıl edip tüm sosyal medya hesaplarımı kilitledim böylece arasa da bulamayacaktı beni. Aaa kullanmıyor musun yoksa? gibi bir tepki alırsam da gereksiz buluyorum diyecektim entel entel. işin doğrusu dıbına bile koyuyorum ya neyse amk. Her neyse verdim soyadımı, o da verdi, çince değildi ama anlamadım hiçbir şey, anlamaya çalıştım, olabilecek veya o söyledigi seye yakın olan her seyı denedım fakat hicbir sey bulamadım. Eger bulsaydım belki bu gizemli olan kızı belki biraz daha tanıyabilecek böylece üzerimdeki yük biraz daha hafifleyecekti. Hayırdı. Bunun da cevabı hayır. Yoktu öyle bir dünya. Tabiki de bulamayacaktım. Ve bu bulamayış onun gizemine, onun karanlıgına, beni daha cok içine çekecekti. Her neyse o gün o veterinerde bütün işlerimizi hallettik. Artık bir işimiz kalmamıştı fakat bir şey de yapamayacaktık. Çünkü babası onu ziyarete gelecekti -annesi ve babası farklı bir ilde yasıyor, kız ist da tek kisilik ögrenci evinde kalıyor- bu yüzden erken ayrılmak zorunda kaldık. Ayrıldıktan sonra iş başı yaptım, o gün daha buluşmadık fakat sürekli iletişimdeydik, hatta eve giderken köpegi kucagına sıcmıs, onun makarasını yaptık baya. Ertesi gün oldu, işten çıkmama yakın yine konuşuyoruz, ben de fırsat değerlendirmesi yapayım dedim, eğer müsayitsen bi kahve içelim işten çıkmama az kaldı, görüşmüş oluruz tatile gideceksin ne de olsa dedim. Hoş karşıladı, bayaaa bi hoş karşıladı olsa gerek... Olur tabi ama köpegimi evde yalnız bırakamıyorum, onu da zütürebilecegimiz bir yer varsa bildigin oraya gidelim ya da buraya gel otururuz dedi. Tamam dedim, hatırlıyor musun adresi dedi, evet dedim. Tamam bekliyorum dedi. işten çıkıp eve gittim, hazırlandım yine güzelce, yine aynı yerden taksiye binip şoföre adresi verdim, gelmeme az bir sey kala arayıp yaklastıgımı hazır olmasını söyledim. Geldim, 15 dk bekledim, allah allah, enteresandı, çünkü ne gelen var ne giden. Ben haber vereli 20 dk olmuştu. Unutmuş muydu yoksa beni? Ya da fazla mı süsleniyordu? Oysa ki...

(Demin mars laptopı yere düşürdü, kapandı haliyle. Aynı metni ikinciye yazmak zorunda kaldım. Tekrar buradayım ve ışık hızında devam ediyorum)