neden uyandığımı bilmediğim bir sabahtı yeniden uyumak istiyordum hatırlayamadığım rüyamı tekrar görebilme umuduyla ancak vücudum buna engel oluyordu tavana bakarak geçirdiğim kısa bir zaman diliminden sonra yataktan kalktım evim soğuktu yalnızlığın soğuydu bu nedensizce titriyordu vücudum tanıdığım sevdiğim hiç kimse olmasa bile birilerinin günaydın demesini suratının bu hali ne demesini bekliyordum ama kimse çıkmadı her sabah olduğu gibi gidip yarım yamalak akan musluğun karşısında yüzümü yıkadıktan sonra nereden bulduğumu bilmediğim dikiz aynasının karşısında kendime baktım gözlerim cansız ve boş bakıyorlardı saçlarım darmadağın ve bakımsızdı sakallarım uzamış ve saçma bi şekil almıştı ama memnundum halimden şaşırtmıyordu beni tipim her sabah görmekten alışmıştım artık odamda bişey unuttuğumu zannedip onu almaya gittim ama odamda çalışmayan siyah tüplü bir televizyon duvara bakan penceremden ve telleri kırılmış incin yatağımdan başka bir şey yoktu ama bunu odama geldiğimde fark edebildim yatağıma oturup yorganı kendime sardım ve eski televizyonuma baktım bir şeyler hatırlamaya çalışıyordum ama herşey bılanıktı hafızam dipsiz boş bir kuyuydu aşağıda birşey olmadığını bilsem bile dibini görmeye çalışıyordum boş bir umuttu sadece eski hayatımı hatırlamaya çalışmak bunları bilsem bile sürekli deniyordum her sabah o tozlu televizyona bakıyordum televizyona bakarken yanaklarımdan yavaşça aşağıya doğru birşeylerin süzüldüğünü hissettim şaşkın bir şekilde ne olduğunu anlayabilmek için elimle dokunduğumda bunların gözyaşlarım olduğunu farkettim suratımda şekilsiz bir gülümseme oluştu bir anda çünkü ağlıyabiliyordum hissizleştiğimi düşünürken ağlayabildiğimi görmek beni mutlu etmişti saçma mutluluğum eşliğinde tekrar yatağıma uzandım yanaklarımdan gözyaşları süzülürken şekilsiz bir gülümse ile göz kapaklarımı yavaşça kapattım birdaha açabilmek umuduyla