işte bizlerin hastalığı da bu. Sosyalleşmiyoruz, insan ilişkilerimiz kuvvetli değil, hayatımızdaki tüm ekgiblikleri sevgilinin olmasına bağlıyoruz. Bulunca her şeyden elimizi ayağımızı çekiyoruz hayatı o'nda yaşamaya başlıyoruz. Başlarda heves, heyecan, dopamin bizi bulutların üstüne çıkarsa da düşüşümüz kaçınılmaz oluyor. Çünkü insan doğası gereği kendini değerli hissetmek istiyor. Siz onun için her şeyi yapıp feda ettikçe onun gözünde kemik dilenen kopek oluyorsunuz ve kendi değerinizi dusuruyosunuz. Karşınızdaki için değersiz olmaya başlıyorsunuz ve kendisini de değersiz hissetmesine yol açıyor bu durum. Sonrası malum..

Panpa senin durumunun vehametini bilemem. Yaşamayan bilemez bu acıyı ama gerçek Bi aşk acısıysa seni çok iyi anlayabilirim. Hayat duruyor insan kendi ölümüne yas tutuyor resmen. Göğsüne Bi boğa oturuyo kalkmıyo ordan.