Paradox - Giriş Bölüm 2-

Bir sürü alet edevat içinde çalışıyorum. Dışarı fazla çıkmam. Ailem icat ettiğim makineler. Dostum beynim. Sevgilim ise üzerinde çalıştığım biricik makinem. Hayatımdan memnundum. Burayı görenler çöplük diyordu. Ancak benim için eşi bulunmaz bir hazineydi burası. Teknoloji çağındaydık sözde ancak ileri gelen bilim adamları daha ışınlanmayı bile zar zor beceriyordu.Çünkü önceki zamanlardaki terimle torpil adı verilen söz artık bu çağda son limitlerini zorluyordu.

Pencereyi açtım ve sürekli oksijenle yenilenmek zorunda bırakılan havayı içime çektim. Eğer yenilenmez ise hepimiz karbondioksit ve karbonmonoksitten ölürdük. Dışarıda yağmur yağıyordu. Pencereyi açtım. Yağmurun sesini dinledim huzur ile. Tam sigaramı yakacaktım ki ani bir alarm sesi ile irkildim. Neler oluyor diye bilgisayarın başına geçemeden bir anda dış kapı büyük bir gürültü ile patladı.

içeriye birçok yüzlerini tanımadığım kişi girdi.
-Güvenlik modunu başlat diye bağırdım.

Oda sallanmaya başladı. Ellerimi havaya doğru kaldırdım. Duvardan silahlar çıktı ve odadaki herkesi analiz ettiler. Kolumdaki bilekliği tanıyan silahlar adamlara döndü. Adamlar şaşırmışa benzemiyordu
-Size zarar vermek istemiyorum dedim.
-Zaten veremezsin... Bunu yapamazsın.
-Yapar.. yaparım..

Beni mi deniyorlardı. Kimdi bunlar? Bu ne cesaretti. Yoksa sevgilimi mi öğrenmişlerdi. Onu benden almaya mı gelmişlerdi...