Bir iki ay içerisinde artık Ebrar'dan iyice uzaklaşmıştım, bunun dışında sürekli bana dışarıdan haberleri ulaşıyordu beyler, ben onsuzluğa dayanamaz hale gelmişken o Efe denen çocukla çıkmaya başlamıştı, hatta Facebook'ta bir iki fotoğraflarına rastlamıştım Ortaköy'de bir bardalardı, masada kokteyller, herkes gülümsüyordu. Bizim okuldan bir yavşak paylaşmıştı Sezgin diye, bu elemanın da kulağında çivi filan vardı beyler, öyle değişik piercing seven ağzı yüzü yamuk bir tipti. Her günümü Ebrar'ı görmemeye çalışarak geçiriyordum, beni gördüğü zaman yavaşça gülümseyip yanıma gelip hafif sarılırdı. Fakat asla çok yaklaşmazdı. Öyle bir hale gelmiştim ki artık sadece bu anlar için yaşıyordum öyle ufak anlardan besleniyordum beyler. Efe'yle Ebrar'ı bazen onlar kantine yemeğe giderken görüyordum, ben de koruya sigara içmeye çıkmışsak karşılaşıyorduk, Efe bana ters ters bakıyor ben Ebrar'a başımla selam veriyordum. işte günler böyle geçiyordu beyler, belki saçma belki salakça ama böyleydi be beyler. Bazı çıkışlarda hep beraber kahvehaneye giderdik. Yine bir gün gitmişken ben yine o yandaki restauranttan Ebrar'ın sesini duydum. Belki de başkasıydı, bilmiyordum deliriyor muydum? Ulan tekrar mı baksam? diye düşünürken. Kaan başını kaldırdı, oynama sırası bendeydi, kanka pas benim eli oyna sen dedim. 9 alırsın filan diye de sırtına vurup kalkıp gittim. Öyle bir aşkla kalkmıştım ki Halil abi masa devirdim sanmış, koşarak gelmişti. "Noluyor ulan burada?" diyebildi sadece. Halil abi be, senin yan dükkana uğrayıp gelecem iki dakika dedim. Eyvallah çekti, kepengi açıp dışarı çıkmamla beraber şok oldum beyler.